Aşk" kelimesi sarmaşıktan gelmekteymiş. Sarmaşık yukarı çıkabilmek için bir ağaca tutunur, güneşe sevdasından tırmandıkça tırmanır, ağacı çepeçevre sararmış. Ağaç önceleri pek memnun olurmuş bu kadar sarılınıp üşümemekten, lakin sonra daha sıkı sarmalandıkça filiz verecek yer bulamaz da ölüverirmiş sarmaşığın içinde.
Ağaç
çürüyüp gidermiş de içi boş bir huni şeklinde kalırmış sarmaşık. Bu
yüzden midir sanki tüm aşklar biraz hüzünlü olmak zorundaymış gibi.
I-ıh, ben beni olduğum yere mıhlayan sarmâşığa da küsecek kadar divaneyim şimdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder