ARŞIMET İN laser TOPU Sirakuza’nın Savunması

Sirakuza’nın Savunması MÖ 218 yılında Arşimet (Archimedes) 70 yaşını aşmış, akrabalarından biri olduğu söylenen Sirakuza kralı Hieron ölmüştü. İkinci Bhon Savaşı sonunda da şehir yenilgiye uğramış, Kartacalılarla birleşmeyi kabul etmişti. Bunun üzerine Romalılar, ünlü konsüllerinden biri olan Claudius Marcellus’u bir orduyla Sirakuza’ya gönderdiler. Yaşlı Arşimet, hiçbir zaman katılmadığı siyaset alanından uzakta kendini çalışmalarına vermiştir. Ama onun hikmet ve zekâsına hayranlık duyan hemşehrileri şehri savunması için kendisinden yardım dilediler. Arşimet, bu çağrıyı adeta istemeyerek kabul etti. Romalılar, onun bir mucit ve mühendis olarak yaratıcı kabiliyetini öğrenmekte gecikmediler. Bir gün, kıyıdaki şehir surlarına kadar sokulan bir Roma savaş gemisi birdenbire dev gibi korkunç bir kerpetenle karşılaştı. Duvarların arkasından çıkan bu alet gemiyi pruvasından yakaladığı gibi çeneleri arasında kıstırarak parçaladı. Kaldıraç kolları ve dönel kasnaklar yardımıyla işleyen bu aletin çalışma prensipleri Arşimet tarafından ortaya konulmuştu. Böylece bir kaldıraç mekanizması ilk defa olarak gerçekleştiriliyordu. Bu arada surların arkasına yerleştirilen dev mancınıklar, düşmanın üzerine ağır oklar ve taş yağdırıyordu. Güvertesi ve bordası delik deşik olan gemilerin direkleri parçalanıyor, gemidekilerin üzerine düşüyor, düşman ağır kayıplar veriyordu. Arşimet’in Güneş ışınlarını büyük bir ayna aracılığıyla düşman üzerine yansıtıp gemileri ateşe verdiği de söylenir. Ama inanılması oldukça güç olan bu hikâye, belki de bir efsaneden başka bir şey değildir. Bununla birlikte Arşimet’in icat ettiği makineler, Romalıların gözlerini o derece yıldırmıştı ki surların üzerinde bir ip ya da değnek gördükleri zaman gene onun bir makinesi sanarak bağırıp kaçışıyorlardı. Claudius Marcellus, ister istemez hayranlık duyduğu bu düşmanıyla kendi mühendislerinin başa çıkamayacağını anladı. “Bu matematik devi ile neden savaşalım ? Bizimle alay eder gibi kıyıda oturup donanmamızı yok ediyor !” diyerek Sirakuza’yı tam bir ablukaya aldı. Kaynak: http://tr.wikipedia.org/wiki/Ar%C5%9Fimet

Gerçek Bilim linkini göstermeden paylaşmak yasaktır

büyük üç bilim adamından biridir. Sirakuza’nın Savunması MÖ 218 yılında Arşimet (Archimedes) 70 yaşını aşmış, akrabalarından biri olduğu söylenen Sirakuza kralı Hieron ölmüştü. İkinci Bhon Savaşı sonunda da şehir yenilgiye uğramış, Kartacalılarla birleşmeyi kabul etmişti. Bunun üzerine Romalılar, ünlü konsüllerinden biri olan Claudius Marcellus’u bir orduyla Sirakuza’ya gönderdiler. Yaşlı Arşimet, hiçbir zaman katılmadığı siyaset alanından uzakta kendini çalışmalarına vermiştir. Ama onun hikmet ve zekâsına hayranlık duyan hemşehrileri şehri savunması için kendisinden yardım dilediler. Arşimet, bu çağrıyı adeta istemeyerek kabul etti. Romalılar, onun bir mucit ve mühendis olarak yaratıcı kabiliyetini öğrenmekte gecikmediler. Bir gün, kıyıdaki şehir surlarına kadar sokulan bir Roma savaş gemisi birdenbire dev gibi korkunç bir kerpetenle karşılaştı. Duvarların arkasından çıkan bu alet gemiyi pruvasından yakaladığı gibi çeneleri arasında kıstırarak parçaladı. Kaldıraç kolları ve dönel kasnaklar yardımıyla işleyen bu aletin çalışma prensipleri Arşimet tarafından ortaya konulmuştu. Böylece bir kaldıraç mekanizması ilk defa olarak gerçekleştiriliyordu. Bu arada surların arkasına yerleştirilen dev mancınıklar, düşmanın üzerine ağır oklar ve taş yağdırıyordu. Güvertesi ve bordası delik deşik olan gemilerin direkleri parçalanıyor, gemidekilerin üzerine düşüyor, düşman ağır kayıplar veriyordu. Arşimet’in Güneş ışınlarını büyük bir ayna aracılığıyla düşman üzerine yansıtıp gemileri ateşe verdiği de söylenir. Ama inanılması oldukça güç olan bu hikâye, belki de bir efsaneden başka bir şey değildir. Bununla birlikte Arşimet’in icat ettiği makineler, Romalıların gözlerini o derece yıldırmıştı ki surların üzerinde bir ip ya da değnek gördükleri zaman gene onun bir makinesi sanarak bağırıp kaçışıyorlardı. Claudius Marcellus, ister istemez hayranlık duyduğu bu düşmanıyla kendi mühendislerinin başa çıkamayacağını anladı. “Bu matematik devi ile neden savaşalım ? Bizimle alay eder gibi kıyıda oturup donanmamızı yok ediyor !” diyerek Sirakuza’yı tam bir ablukaya aldı. Kaynak: http://tr.wikipedia.org/wiki/Ar%C5%9Fimet

Gerçek Bilim linkini göstermeden paylaşmak yasaktır

büyük üç bilim adamından biridir. Sirakuza’nın Savunması MÖ 218 yılında Arşimet (Archimedes) 70 yaşını aşmış, akrabalarından biri olduğu söylenen Sirakuza kralı Hieron ölmüştü. İkinci Bhon Savaşı sonunda da şehir yenilgiye uğramış, Kartacalılarla birleşmeyi kabul etmişti. Bunun üzerine Romalılar, ünlü konsüllerinden biri olan Claudius Marcellus’u bir orduyla Sirakuza’ya gönderdiler. Yaşlı Arşimet, hiçbir zaman katılmadığı siyaset alanından uzakta kendini çalışmalarına vermiştir. Ama onun hikmet ve zekâsına hayranlık duyan hemşehrileri şehri savunması için kendisinden yardım dilediler. Arşimet, bu çağrıyı adeta istemeyerek kabul etti. Romalılar, onun bir mucit ve mühendis olarak yaratıcı kabiliyetini öğrenmekte gecikmediler. Bir gün, kıyıdaki şehir surlarına kadar sokulan bir Roma savaş gemisi birdenbire dev gibi korkunç bir kerpetenle karşılaştı. Duvarların arkasından çıkan bu alet gemiyi pruvasından yakaladığı gibi çeneleri arasında kıstırarak parçaladı. Kaldıraç kolları ve dönel kasnaklar yardımıyla işleyen bu aletin çalışma prensipleri Arşimet tarafından ortaya konulmuştu. Böylece bir kaldıraç mekanizması ilk defa olarak gerçekleştiriliyordu. Bu arada surların arkasına yerleştirilen dev mancınıklar, düşmanın üzerine ağır oklar ve taş yağdırıyordu. Güvertesi ve bordası delik deşik olan gemilerin direkleri parçalanıyor, gemidekilerin üzerine düşüyor, düşman ağır kayıplar veriyordu. Arşimet’in Güneş ışınlarını büyük bir ayna aracılığıyla düşman üzerine yansıtıp gemileri ateşe verdiği de söylenir. Ama inanılması oldukça güç olan bu hikâye, belki de bir efsaneden başka bir şey değildir. Bununla birlikte Arşimet’in icat ettiği makineler, Romalıların gözlerini o derece yıldırmıştı ki surların üzerinde bir ip ya da değnek gördükleri zaman gene onun bir makinesi sanarak bağırıp kaçışıyorlardı. Claudius Marcellus, ister istemez hayranlık duyduğu bu düşmanıyla kendi mühendislerinin başa çıkamayacağını anladı. “Bu matematik devi ile neden savaşalım ? Bizimle alay eder gibi kıyıda oturup donanmamızı yok ediyor !” diyerek Sirakuza’yı tam bir ablukaya aldı.

Gerçek Bilim linkini göstermeden paylaşmak yasaktır

 Sirakuza’nın Savunması
 MÖ 218 yılında Arşimet (Archimedes) 70 yaşını aşmış, akrabalarından biri olduğu söylenen Sirakuza kralı Hieron ölmüştü. İkinci Bhon Savaşı sonunda da şehir yenilgiye uğramış, Kartacalılarla birleşmeyi kabul etmişti. Bunun üzerine Romalılar, ünlü konsüllerinden biri olan Claudius Marcellus’u bir orduyla Sirakuza’ya gönderdiler. Yaşlı Arşimet, hiçbir zaman katılmadığı siyaset alanından uzakta kendini çalışmalarına vermiştir. Ama onun hikmet ve zekâsına hayranlık duyan hemşehrileri şehri savunması için kendisinden yardım dilediler. Arşimet, bu çağrıyı adeta istemeyerek kabul etti. Romalılar, onun bir mucit ve mühendis olarak yaratıcı kabiliyetini öğrenmekte gecikmediler. Bir gün, kıyıdaki şehir surlarına kadar sokulan bir Roma savaş gemisi birdenbire dev gibi korkunç bir kerpetenle karşılaştı. Duvarların arkasından çıkan bu alet gemiyi pruvasından yakaladığı gibi çeneleri arasında kıstırarak parçaladı. Kaldıraç kolları ve dönel kasnaklar yardımıyla işleyen bu aletin çalışma prensipleri Arşimet tarafından ortaya konulmuştu. Böylece bir kaldıraç mekanizması ilk defa olarak gerçekleştiriliyordu. Bu arada surların arkasına yerleştirilen dev mancınıklar, düşmanın üzerine ağır oklar ve taş yağdırıyordu. Güvertesi ve bordası delik deşik olan gemilerin direkleri parçalanıyor, gemidekilerin üzerine düşüyor, düşman ağır kayıplar veriyordu. Arşimet’in Güneş ışınlarını büyük bir ayna aracılığıyla düşman üzerine yansıtıp gemileri ateşe verdiği de söylenir. Ama inanılması oldukça güç olan bu hikâye, belki de bir efsaneden başka bir şey değildir. Bununla birlikte Arşimet’in icat ettiği makineler, Romalıların gözlerini o derece yıldırmıştı ki surların üzerinde bir ip ya da değnek gördükleri zaman gene onun bir makinesi sanarak bağırıp kaçışıyorlardı. Claudius Marcellus, ister istemez hayranlık duyduğu bu düşmanıyla kendi mühendislerinin başa çıkamayacağını anladı. “Bu matematik devi ile neden savaşalım ? Bizimle alay eder gibi kıyıda oturup donanmamızı yok ediyor !” diyerek Sirakuza’yı tam bir ablukaya aldı. Kaynak: http://tr.wikipedia.org/wiki/Ar%C5%9Fimet

The Siege of Syracuse by the Roman Republic took place in 214–212 BC, at the end of which the Magna Graecia Hellenistic city of Syracuse, located on the east coast of Sicily, fell. The Romans stormed the city after a protracted siege giving them control of the entire island of Sicily. During the siege, the city was protected by weapons developed by Archimedes. Archimedes, the great inventor and polymath, was slain at the conclusion of the siege by a Roman soldier, in contravention of the Roman general Marcellus' instructions to spare his life
Archimedes may have used mirrors acting collectively as a parabolic reflector to burn ships attacking Syracuse. The 2nd century AD author Lucian wrote that during the Siege of Syracuse (c. 214–212 BC), Archimedes destroyed enemy ships with fire. Centuries later, Anthemius of Tralles mentions burning-glasses as Archimedes' weapon.[31] The device, sometimes called the "Archimedes heat ray", was used to focus sunlight onto approaching ships, causing them to catch fire.
Despite these novel inventions, Archimedes devised defensive devices to counter the Roman efforts including a huge crane operated hook – the Claw of Archimedes – that was used to lift the enemy ships out of the sea before dropping them to their doom. Legend has it that he also created a giant mirror (see Heat ray) that was used to deflect the powerful Mediterranean sun onto the ships' sails, setting fire to them. These measures, along with the fire from ballistas and onagers mounted on the city walls, frustrated the Romans and forced them to attempt costly direct assaults.
This purported weapon has been the subject of ongoing debate about its credibility since the Renaissance. René Descartes rejected it as false, while modern researchers have attempted to recreate the effect using only the means that would have been available to Archimedes.[32] It has been suggested that a large array of highly polished bronze or copper shields acting as mirrors could have been employed to focus sunlight onto a ship. This would have used the principle of the parabolic reflector in a manner similar to a solar furnace.
A test of the Archimedes heat ray was carried out in 1973 by the Greek scientist Ioannis Sakkas. The experiment took place at the Skaramagas naval base outside Athens. On this occasion 70 mirrors were used, each with a copper coating and a size of around five by three feet (1.5 by 1 m). The mirrors were pointed at a plywood mock-up of a Roman warship at a distance of around 160 feet (50 m). When the mirrors were focused accurately, the ship burst into flames within a few seconds. The plywood ship had a coating of tar paint, which may have aided combustion.[33] A coating of tar would have been commonplace on ships in the classical era.[d]
In October 2005 a group of students from the Massachusetts Institute of Technology carried out an experiment with 127 one-foot (30 cm) square mirror tiles, focused on a mock-up wooden ship at a range of around 100 feet (30 m). Flames broke out on a patch of the ship, but only after the sky had been cloudless and the ship had remained stationary for around ten minutes. It was concluded that the device was a feasible weapon under these conditions. The MIT group repeated the experiment for the television show MythBusters, using a wooden fishing boat in San Francisco as the target. Again some charring occurred, along with a small amount of flame. In order to catch fire, wood needs to reach its autoignition temperature, which is around 300 °C (570 °F).[34][35]
When MythBusters broadcast the result of the San Francisco experiment in January 2006, the claim was placed in the category of "busted" (or failed) because of the length of time and the ideal weather conditions required for combustion to occur. It was also pointed out that since Syracuse faces the sea towards the east, the Roman fleet would have had to attack during the morning for optimal gathering of light by the mirrors. MythBusters also pointed out that conventional weaponry, such as flaming arrows or bolts from a catapult, would have been a far easier way of setting a ship on fire at short distances.[36]
In December 2010, MythBusters again looked at the heat ray story in a special edition entitled "President's Challenge". Several experiments were carried out, including a large scale test with 500 schoolchildren aiming mirrors at a mock-up of a Roman sailing ship 400 feet (120 m) away. In all of the experiments, the sail failed to reach the 210 °C (410 °F) required to catch fire, and the verdict was again "busted". The show concluded that a more likely effect of the mirrors would have been blinding, dazzling, or distracting the crew of the ship.

Însanlık tarihinin her döneminde olduğu gibi o zamanda herkes «gizli bir silâhdan» bahsediyordu. Sicilya Adasındaki Sirakuza şehrinin ihtiyarlan büyük bir kararın arefesindeydiler, tehlikeli bir politika onlan büyük bir savaşın eşiğine getirmişti. Bu gizli silâhı yapabilecek adam da matematikçi, fizikçi, Archimete-des’ti. Kendisine devrinin Einstein'i diyebileceğimiz bu ihtiyar adamın akıl almaz, kanşık makinalan iki yıldanberi sarılmış olan şehri kurtarmıştı.
Arşimed’in zamanında (M. ö. 287-211) Sirakuza Kartaca'nın yanında Roma’lılara karşı savaşan Yunanlılann elindeydi. Hannibal buna karşılık olarak onlara yeni bir «Hür Büyük Yunanistan» vaadet-mişti. Başlangıçta Roma’nın günleri gerçekten sayılı gibi görünüyordu. Fakat son-ralan Savaş Tannsı Mars Hannibal'dan yüzünü çevirdi ve Romalılara gülümse-meğe başladı, nasıl olsa o bir Roma Tan-nsıydı.
Sonunda Romalılar yendikleri büyük düşmanlarının küçük bağlaşıklarını ceza-
landırmavı düşündüler. Böylece 212 yılında, tarihi Roma bakımından düzeltmek için, savaş filolanndan birini Sirakuzava yolladılar ve Sirakuza durumun ciddiliğini anlamaya başladı.
Bundan sonrası kısmen tarih, kısmen de efsanedir. Arşimet adanın kıyısında Romalılar tarafından öldürüldü. Fakat burada bizi ilgilendiren, bir istisna olarak, tarihden ziyade efsanedir: Arşimet Roma gemilerini yakacak kadar büyük bir dev ayna yapmaya koyuldu, bu iç bü-key aynanın odak noktasında bütün güneşin sıcaklığını toplayacak vc gemileri tutuşturacaktı. Bunu başaramadığını bi Iiyoruz, eğer buna muvaffak olsaydı, Sirakuza vc Roma'nm durumu ne olurdu, bu hususta bir tartışmaya girmekte lüzumsuzdur. Yalnız eğer Arşimet 2200 yıl sonra yaşamış olsaydı, herhalde düşmanlan tarafından öldürülmeyecek vc yüksek bir para karşılığı onlar tarafından kendisine bu yeni silâhlann yapılması görevi verilecek vc hattâ büyük bir İtibar gösterilecekti. Fakat o zaman dost vc düşman arasındaki fark daha büyük bir ciddilikle ayırd ediliyordu.
Arşimed’in dev aynası ile ilgili efsane uzun zaman unutulmadı. Doğu Roma İmparatoru Jüstinyan’ın emrinde çalışan M. S. 532-537 yıllannda o muhteşem kub beli Ayasofya'yı yapan mühendis ve mimar Anıhenios, kuramsal olarak iç bü-key aynalann yardımıyla gemileri yakma nın mümkün olacağını ispat etti. Pratik olarak bilindiği gibi, şimdiye kadar böyle bir deney yapılmış değildir vc bundan sonrada kimsenin aklına böyle bir şeyle uğraşmanın geleceğini sanmıyoruz
Bugünkü hesaplara göre Arşimet, de niz kıyısından yuvarlak olarak 300 metre uzakta bulunan ahşap gemileri yakabilmek için en aşağı 60 metre çapında bir iç bükey aynaya ihtiyaç gösterecekti. Böyle bir ayna ise bugünün uzmanlanna bile pek kolay gelmeyecek bir başarıdır.
Fakat herşeyi yok eden ölüm ışınlan rüyası daha son zamanlara kadar bir kaç yazann romanlarından dışarı çıkamayan bir rüya olarak kaldı. Alexei Tolstoi 1925 te yazdığı bir romanda bir faşistin bir hiperbolikten gelen ışınlarla bütün Rus-yayı nasıl yok etmek istediğini anlatıyordu. Bundan 30 yıl kadar önce H. G. Wclls Mars - insanlannın herşeyi yok edici bir ışın yayan alev - kılıçlanndan bahsetmişti.
işte bugün o da bir gerçek olmuştur: Yüzyılımızın en önemli buluşlarından biri
olan laser. Bu, en keskin, saf ve yüksek derecede yoğunlaşmış ışıktan inanılmayacak kadar ince bir demet yayınlayan bir aygıttır. Pratik olarak maddenin atomlan içinde ne kadar hayret verici olanakların saklandığını gösteren kanşık fiziksel vc matematiksel teorilerin bir sonucu.
Laser'i bulan Dr. Theodor Maiman tarafından ilk gösteriye çağnlan gazeteciler, ilk önce pek fazla bir şey göremedikleri için büyük bir hayâl kırıklığına uğramışlardı, çünkü bütün görülen şey duvara asılı bir ekran üzerindeki küçük kırmızı bir leke idi. Hayâl kırıklığı birden bire büyük bir heyecan ve takdire dönüştü, çünkü ekran üzerindeki bu kırmızı lekeyi yapan kaynağın kendisi 20 kilometre uzakta bulunan bir kuledeydi.
Bilim adamları milyarlarca atomu, ru-binglas'ta veya içerisi gazla dolu bir cam boru içinde —son zamanda yan iletken bir kristal içinde— muazzam bir ışık bü-yülteci olarak kullanmağa muvaffak olmuşlardı. En güçlü laser santimetre kare başına 750 trilyon watt yoğunlaştıra-bilmektedir. Bu güç Niyagara Şclâlerinin bütün suyunu çocuklann oynayacağı bir su tabancası içinden geçirmeğe eşitti.
Bugün laser'le en sert metaller delinmekte, kesilmekte veya kaynak edilmektedir. Mücevherlerin üzerine mikroskopik küçük delikler delen göz amcliyatlannda faydalanılan, laser, büyük bir başanyla binlerce televizyon programlannı nakletmekte kullanılabilecekti. Hemen hemen hergün bilim adamları laser’in araştırma vc teknikte yeni kullanış imkânlarını meydana çıkarmaktadırlar. Laser aygıtlarıyla yapılan ölçü işlemlerinde, bu gibi çalışmalarda çok dikkatli olmak gerektiği meydana çıkmıştır, zira yansıtıcı bir yüzeyden gelen ve göze çarpan bir laser ışını görme organını tamamiyle bozacaktı. Laser'in yaşayan dokuları tahrip edici etkisinin mekanizması şimdiye kadar daha açıkça anlaşılmamıştır, buna rağmen büyülü ışınlı silâh düşüncesi yeniden canlanmıştır.
iki yıllık bir gelişmeden sonra Amerikan ordusuna teslim edilen bir laser-deneme silâhı devamlı parlamalan sayesinde 1.5 kilometre uzakta bulunan askerlerin üzerindeki giysileri tutuşturabilmek-tedir. Bir tek pille 10 saniyelik aralarla 10.000 «alev saçmak» kabildir. Bu esnada 2 metre çapında dairesel bir yüzeyin her santimetre karesine düşen enerji miktan,
gözün bozulmadan tahammül edebileceği miktarın 100 katını geçmektedir. Buna karşı şimdilik bir tek koruyucu vardır, o da gözlük olarak kullanılan özel filit-relerdir.
Bugünkü halinde laser tüfeği hem çok ağırdır, hem de yağmur ve siste işleye-mektedir. Bu yüzden uzaktan zırhlan ya-kabilen veya düşman roketlerinin patlayıcı başlıklannı patlatabilen bir laser to punun yapılması şimdilik daha mümkün olmamaktadır. Böylece laser dünyamızın atmosferi dışındaki uzay bölgelerinde kullanılabilecek bir silâh olacaktır, çünkü orada onun ışınlan hiç bir engelle karşılaşmazlar.
Bununla beraber laser dolaylı olarak başka bir yoldan silâh olarak çok ciddi
bir tehlike teşkil etmektedir. 1969 eylülünün başında Paris dolayındaki Limeil Araştırma Merkezindeki Fransız uzmanları ağır hidrojeni (Deuterium) laser ışınlarıyla o kadar kuvvetli ısıtmağa muvaffak olmuşlardır ki, 3-4 düzine ağır hidrojen atomu çifter çifter erimişlerdir. Lâboratuvarda başanlan her çekirdek füzyonunda enerji serbest kalmaktadır. Böylece laser ışmlanyla yapılacak bir çekirdek füzyonu halen atom bombasına sahip olmayan ülkeler arasında da müthiş bir silâhlanmaya sebep olacaktır. Küçük memleketler, hattâ gangster çeteleri hidrojen bombalannın tutuşturucusu olarak laser aygıtlannı ele geçirmeğe başlayacaklardır.



.
Derleme   YAVUZ TELLİOĞLU